MUHASEBE ZAMANI

Peyami Safa der ki:

“Bir milleti yok etmek isterseniz askeri istilaya gerek yoktur. Ona tarihini unutturmak, dilini bozmak, dininden soğutmak ve dolayısı ile manevi değerlerini, ahlakını yozlaştırmak kâfidir.”

Ecdadımız Avrupa'daki pisliklerin, hayat tarzının, bu mübarek topraklara girmemesi için canlarını verdi. Biz Çanakkale'de, Sakarya’da yedi düvelle savaşarak büyük zaferler kazandık. Gayemiz bu topraklarda kimliğimizi koruyarak, inancımız istikametinde, özgürce yaşamaktı. Neticede bize bu toprakları vatan yapan ecdadımıza benzemek yerine, yaşayış tarzımızla düşmanlarımıza benzedik.
Aliya İzzet Begoviç: “Savaş ölünce değil, düşmanına benzeyince kaybedilir.” Diyor. Maalesef askeri başarıları iktisadi başarılarla taçlandıramadık. Kimliğimizi koruyamadık. Paraya hükmedemedik. Para bize hükmetti. Onu cebimize, kasamıza değil, kalbimize koyduk.
Fıtratımızdan uzaklaştık. İnsanlığımızı unuttuk. Allah’ı unuttuk. “Allah'ını unutan her şeyini kaybeder.” Diyor Hz. Ali efendimiz... Maalesef bu acı gerçeği yaşadık, yaşıyoruz...

Dünya bizim için misafirhanedir. Ebedi olarak burada istesek te kalamayız. Nimetleri ihtiyaç miktarı kullanmak durumundayız. Şöyle bir misal verelim: Karınca yere damlayan balın kenarından yiyip, doymuş. Tekrar acıktığında, ölçüyü kaçırarak balın içine girmiş. Ama bala yapışıp kalmış. Bir daha çıkamamış. Aç gözlülüğü, ölçüsüzlüğü, hayatına mal olmuş, ölümüne sebep olmuş. Biz de Allah korusun herhalde böyle bir sona doğru gidiyoruz.

İnsanın yaradılış gayesini Kur’an şöyle beyan eder:
“O, hanginizin daha güzel amel yapacağını sınamak için ölümü ve hayatı yaratandır. O, mutlak güç sahibidir, çok bağışlayandır.”[1]

Zaman; geçen ömrün muhasebesini, geleceğin planlarını yapma zamanıdır. Her geçen gün biraz daha ölüme yaklaşıyoruz. Hadis-i Şerifte: “Akıllı kişi, nefsine hâkim olan ve ölüm sonrası için çalışandır. Âciz kişi de, nefsini duygularına tâbi kılan ve Allah’tan dileklerde bulunup duran (bunu yeterli gören) dır.”[2] buyuruluyor.