HİSSETMEK

Görülmeyen duygular durgunlaşır ve sertleşir.

Günümüz dünyasında “hissetmek” ne kadar zorlaştı değil mi?

Birçoğumuza küçük yaştan itibaren; duygularımızla temas etmek, onları tanımlamak ve sağlıklı bir şekilde ifade etmek öğretilmedi. Hatta bazı duyguları ortaya koymamız ayıplandı. Bazen, öfkemizi ortaya koymamız bizi ‘agresif’ biri yaptı, bazen ise sık ağlamamız ‘mızmızlık’ olarak görüldü ya da ‘fazla duygusal’ olarak etiketlendik.

Aile içindeki ve yakın çevremizdeki deneyimimizin yanı sıra, verim odaklı eril kültür, bizleri mantığa ve rasyonelliğe yöneltti. Zihni, duyguları ve beden duyumlarını tercüme etmekten ziyade, onları yönetme ve bastırma üzerine kullanmayı öğretti. Zihinle açıklanamayan her şeyi gereksiz gördü. Duyguları ve deneyimleri hissetmek yerine onları entelektüel bir bakış açısıyla değerlendirdi. Bizi, bedenimizden ve sezgilerimizden uzaklaştırdı.

Üstelik bugünlerde, zaten şimdiye kadar pek de yakın temas kuramamış olduğumuz duygularımızı bastırmak iyice kolaylaştı. Ne zaman bir iç sıkıntısı yaşasak ya da rahatsız edici bir duygu hissetsek; yemekle, alışverişle, aşırı çalışmakla, alkolle, parayla, sosyal medyayla ya da art arda izlediğimiz Netflix dizileriyle bastırmayı öğrendik. Kendimizi uyuşturmak, bir varoluş biçimi haline geldi.

Ama tabii bunun sonsuza kadar böyle devam edeceğini düşünmemiz, yüzleşmekten kaçan egomuzun büyük bir yanılgısı oldu. Bastırdığımız duygular hiçbir yere gitmiyor. Aksine, bir duyguyu görmezden gelmek onun enerjetik gücünü arttırıyor. İşin ironisi, duygularımızla temas etmemek, onlarla temas etme eyleminden daha fazla enerji gerektiriyor! Bu içsel gerilim ve harcanan ekstra enerji, günün sonunda bir şekilde patlak veriyor. Bizi daha yorgun ve depresif kişiler yaparak hayat kalitemizi düşürüyor ve birçok kronik fiziksel ve zihinsel sağlık problemine zemin oluşturuyor. 

Farkında olmadığımız bir şeyi yönetemeyiz. Dolayısıyla bu farkındalıklar, duygularımızı daha iyi yönetmemizi sağlayıp, bunları başkalarına yansıtmamızı engelliyor. Tepkiselliğimiz azalıyor. Hem kendimizin hem de başkalarının duygusal ihtiyaçlarına yönelik daha duyarlı oluyoruz.

Aslında birçok şeyin çözümü “hissetmek” iken, ondan nasıl da kaçıyoruz değil mi? Özgürlüğümüze kavuşmak yerine, kendimizi sıkıştırıp, limitli ve rahatsız bir alana hapsediyoruz. 

Geçmişten bugüne, halının altına süpürdüklerimizi ortaya çıkarıp, sindirmek zaman alabilir. Rahatsız edici duyguların içinde kendimizi güvende hissetmeyebiliriz. Uzman kişilerden destek almanız gerekebilir.

Ama bir kere izin verdiğimizde göreceğiz ki hiçbir duygu sonsuza kadar devam etmiyor. Ve artık birer yetişkin olarak, elimizdeki kaynaklarla ve dışarıdan aldığımız desteklerle, onları yönetme gücüne sahibiz. Egomuzun ölüm olarak gördüğü bu yüzleşmeler, aslında bizler için birer yeniden doğum.

Her gün 10 dakikanı bile duygularını gözlemlemeye ayırman ve gün içinde sık sık 1-2 nefes molası verip hislerinle bağlantıya geçmen bile mucizeler yaratabilir. 

Sana ne iyi geliyorsa, onu bilinçli bir çaba içinde kendine ver. 

Ve özgürleş. 

Sevgiyle kalın...